'Zullen we toch maar gaan?'
'Ze trouwen maar één keer hè.'
'Het is toch gekkenwerk om voor twee nachten naar Griekenland te vliegen. En wat kost dat wel niet. En denk ook eens aan het klimaat.'
'Maar als die twee iets organiseren wordt het wel iets speciaals.'
Mevrouw K en ik in een Amsterdams café, september 2017. Marie en Frank gaan trouwen. Frank komt oorspronkelijk uit Sittard, Marie heeft haar wortels in Antwerpen. Ze kennen elkaar uit Amsterdam.
Toen Marie en Frank elkaar net ontmoet hadden, reisden ze samen naar Lesbos om vrijwilligerswerk in de kampen te doen. Ze herkenden een grote sociale betrokkenheid in elkaar, wat hun liefde verder verdiepte, ze verloofden zich (als dat nog bestaat, verloven) en besloten dat hun huwelijk op datzelfde Lesbos gevierd moest worden én dat het in het teken moest staan van de vluchtelingen daar: ze lieten de aanloop naar hun trouwen vergezellen door een (succesvolle!) crowdfundingcampagne om de nood op het eiland enigszins te lenigen.
Uiteraard vliegen we een dikke maand later naar het eiland.
En op een heerlijke nazomerdag -- herfst bij de Middellandse zee -- zien we hoe het bruidspaar in een bootje op een meer vanuit de verte komt aangevaren. 'Ach wat romantisch, ik ben er helemaal beduusd van', zegt iemand achter mij met een Vlaams accent.
Marie met haar mooie ronde zwangere buik en Frank in een smetteloos wit pak. En voor op dat bootje ontsteekt de schipper, Nikos, een lichtkogel. Als ’t bootje bij ons aan de kade is, helpt hij Marie en Frank galant uit het bootje richting restaurant Home for All dat hij drijft met zijn vrouw Katerina.
Home for all is geen gewoon restaurant. Dat was ’t ooit wel maar toen Nikos en Katarina de ellende van de aanspoelende vluchtelingen zagen ‘koud, nat en hongerig’ besloten ze te helpen en hun restaurant voortaan te runnen op basis van giften en ’t gratis open te stellen veur iedereen op ’t eiland die zijn thuis kwijt is. Katerina zegt ’t op Facebook mooi en simpel: 'Anyone deserves a home.'
Die avond zing ik ’t bruidspaar toe met een geleende gitaar. ‘Det ’t good is. Doe en ich veer telle os zegeningen.' En dat doen Marie en Frank: hun zegeningen tellen.
En dat doen Nikos en Katerina.
Tot de dag van vandaag, en ook in deze Coronatijd, proberen Nikos en Katarina zo goed en zo kwaad als ’t kan een beetje menswaardigheid te brengen in een situatie die niet zou mogen bestaan op Europese grond. En nergens uiteraard. Home for all voorziet in maaltijden, medicijnen en kleren. Gewoon die basisdingen die voor ons toch redelijk vanzelfsprekend zijn.
Deze tekst is een Nederlandstalige bewerking van mijn column voor het L1-radioprogramma Plat-eweg! Om de vier/vijf weken spreek ik in mijn eigen dialect een verhaaltje in. Dit is de negende in de reeks: https://l1.nl/t-leste-waord-harold-k-home-for-all-157300/ Ik sprak deze tekst uit op zaterdag 23 mei 2020.
Meer over Nikos en Katerina: https://homeforall.eu/ op Facebook: https://www.facebook.com/HomeForAllOfficial/