blog

Een liggende zwart-wit op A5-formaat toont een protestbord tegen een onscherpe stadse achtergrond. Je ziet hoe een hand, linksonderin voor de helft op de foto, een van de twee stokken in de lucht houdt waar het bord of liever gezegd het banier aan bevestigd is.

Het is juli 2021 en we hebben vakantie. We zijn er. Hij gaat ons voor naar de caravan met een klein trekkertje. We moeten ons best doen hem bij te houden. Het is regenachtig en hij trekt sporen in het grasveld van zijn camping. 'Dit is het dan. Moet je nog iets weten?'

'Zo'n sportpèkske is toch niets voor jou?' 'Ga toch thuis een boek lezen' 'Weet je zeker dit niet je midlife is?'

'Leve de boekhandel!' staat er op het boek van de man tegenover mij die ik als Gerard Tomey herken, verkoper van – boeken inderdaad – in het stadje waar ik woon. De Roos, een lokale organisatie voor kunst en cultuur, is onlangs een steunactie begonnen voor zijn zaak.

Ik ben een verschrikkelijke perfectionist. Eentje van het type 'ik begin pas ergens aan als ik weet dat het minimaal briljant wordt'. Mijn eerste plaat durfde ik bijna niet uit te brengen, zo bang was ik voor de reacties. Op de tweede zat ik vijf jaar te pielen waar het in drie jaar gekund had.

Half zeven en ik heb me verslapen. Het is Eerste Paasdag en 7 uur wil ik ergens aan ‘t water zitten met mijn smartphone, een fles wijn en een brood om de zon op te zien komen. Gelukkig heb ik de avond ervoor alles al klaar gelegd. Eerst moet de hond nog uitgelaten.

Ik heb de vijftienjarige op de app. De vijftienjarige moet morgen, het is vandaag zondag 28 februari, zijn verslag voor Maatschappijleer inleveren en of ik 10 minuutjes heb. Kom maar op. ‘Hoe bepaalt beeldvorming de politiek?’ Dat is de vraag.

Hij zegt: ‘Je kunt dao je hànde wasse.’ Oh ja. De handen wasssen. Zo vaak mogelijk. En grondig. Maar nu toch iets minder grondig, want ik weet niet hoe snel ik hier weg moet komen.

‘t Moet een fraai gezicht zijn geweest. Zij met de vastenavond in een zwart broekpak met de prinsenkap van haar overleden man, die ze inmiddels al zo’n 10 jaar overleefd had. Met wie ze 40 jaar een winkel dreef. En achter in die winkel haar eigen schoonheidssalon.

'Zullen we toch maar gaan?' 'Ze trouwen maar één keer hè.' 'Het is toch gekkenwerk om voor twee nachten naar Griekenland te vliegen. En wat kost dat wel niet. En denk ook eens aan het klimaat.'

Ze zegt: 'Je zult hier maar een hele dag moeten zitten. Snap jij dat?' Ik zeg: 'Het is een geluk dat u hier niet de hele dag hoeft te zitten nee.' En dan naar waarheid: 'U heeft hier wel een mooi uitzicht.'

Een gesprek met Andy verloopt volgens een vast patroon. Als hij hoort dat ik ‘s morgens op het balkon ben – ik heb er een ritueel van gemaakt, komt regen komt zon, nog voor mijn ochtendkoffie naar buiten te gaan om de frisse stadslucht in te ademen – steekt hij zijn hoofd om de scheidingswand.

Voor een optreden schrijf ik soms op wat ik wil zeggen tegen het publiek. Om vervolgens vaak iets anders te zeggen. 'Liefde is niet voor watjes', noteerde ik begin januari, zonder die woorden op dát moment te doorgronden.

De Limburgse oerdialoog bestaat uit drie woorden. Achter deze woorden strekt zich een wereld uit. Verhalen die in de regel ongezegd en onuitgesproken blijven.

Het moet dankzij muziekjournalist Geert Henderickx zijn dat ik het album Car Wheels on a Gravel Road (1998) van Lucinda Williams ontdekte, en ik weet zeker dat hij het was die me in zijn stukken de diepte van de songs van Rowwen Hèze liet voelen.

Heel mijn leven al kijk ik graag televisie. Vooral als ik elders ben. In welk buitenland (lees: België, Frankrijk of Duitsland) ik ook ben; ik vind het altijd prettig als er na enige dagen van onthouding een afstandsbediening binnen handbereik is.

‘Oh my God. Wat een verschil met mijn eigen zoon.’ Wanneer de moeder van Luc de alternatieve Dick uit Abcoude in haar huis in Sittard ontvangt, is ze niet meteen enthousiast.

'Ik kom nooit meer los van Limburg', schreef ik in 2015. Ook beschreef ik hoe ik met samengeknepen billen keek naar PVV-kamerlid Dion Graus toen ik hem toevallig voorbij zag komen in een talkshow. De liefde voor mijn provincie gaat gepaard met meewarigheid.

Ik zat op een middelbare school die in het Latijn 'Ik zal dienen' betekent. We hadden een leraar Grieks. Laat ik hem B. noemen. B.'s lessen hadden een strakke indeling, maar meestal stond hij zich in het midden van die lessen een miniconference toe.

Vijf weken geleden schreef ik dit: 'Zeshonderdvijftig kilometer van huis. Gisteravond Lindy gedanst in Clärchen's Ballhaus. Ik kijk naar een fm-radiootje uit de jaren vijftig (?) van het merk Pagino. In het Duits hoor ik dat het mooi weer gaat worden van het weekend. Dat het eindelijk zomer wordt.